قدس آنلاین _ گروه استانها_ طیبه قاسمی: گفتم فتح الفتوح هایت را بیاد دارم بابا جان، عملیاتهای آزاد سازی خرمشهر،کربلای ۴،کربلای ۵، والفجر مقدماتی، والفجر ۱۰، نصر ۴، شهر ماوت عراق خط پدافندی، نیروی فنی در منطقه جوفیر ، تیپ ۱۵ امام حسن(ع)، عملیاتهای برون مرزی در خاک عراق، مبارزه با گروهک های مجاهدین کموله و دو مکرات حضور  در تیپ سوم مستقل شعبان و لشکر ۷ ولیعصر (عج ) رده پدافند هوایی
لبخندی زد و گفت فتح الفتوح نبود،گفتم پس چه بود، پسرم ! وظیفه بود عشق به رهبری، وطنم، دختران و زنان مردان سرزمینم بود. 
 گفتم برای چه آمده اند دوستانت پدر؟
 گفتی تا ورودم را به دانشگاه زیبای شهادت جشن بگیرند،
 اشک هایم سرازیر شد ۵۱روز در کما 
شب زنده داری ها، درد های شبانه، لبخند هایش ،بیمارستانهای  انگلیس ، کلن، آلمان درد هایی که جز خانواده های جانبازان و بچه های آنان نمی دادند ... خاطرات کودکی تا آخرین لحظۂ نفس هایش برایم تداعی می شد همه خاطره بود با همۂ آنها زندگی کرده ام، 
برای آخرین نفس تورا بهانه می کنم

این روزهای دلم بد جور شور میزند هیچ کس به فکر من نیست یک اربیعین سوگنامه خوانده ام، تمام درد یاس فرزندانت این است پدر مواظب خودت باش اما، صدایم را نمی شنود می گوید گوش هایم کِر شده 
اورا در جبهه هاجا گذاشتم...

شهید سید اصلان حسینی درست در کنار شهدای گمنام در حرم مطهر علی بن مهزیار(ع) به خاک سپرده شده است، اما خیلی ها می گویند ما این شهید را نمی شناسیم، پسرش این رسالت را متوجه رسانه ها می داند و در گفتگو با خبرنگار قدس آنلاین می گوید: خانواده شهید هرچه قدر هم تلاش کنند نمی توانند به مانند رسانه مثمر ثمر باشند بنابراین لازم است قلم به دستان رسانه برای معرفی بیشتر این شهید کاری کنند.
سید عادل حسینی بیان می کند: قبل از به شهادت رسیدن وی در کمسیونی که با حضور نماینده  استاندار خوزستان، نماینده آیت الله جزایری و دیگر مسئولان استانی صورت گرفت، موافقتی دال بر این که شهید کنار شهید هاشمی به خاک سپرده شود انجام شد، اما مادر شهید علی هاشمی وصیت کرده بود که در کنار فرزندش به خاک سپرده شود بنابراین ما پیشنهاد دادیم پدر در حرم مطهر آقا علی بن مهزیار قرار گیرد با پیگیری ها موانع هم رفع شد، به این ترتیب پیکر پاک شهید توسط فامیل و همرزمان  طی مراسمی در این مکان مقدس به خاک سپرده شد.

شهید سیداصلان حسینی دلاورمردی از خطه شهید پرور ایذه در سال ۱۳۳۴ در روستای سادات حسینی دهدز در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد، پدر بزرگش آسید اصلان حسینی که کدخدا و بزرگ ایل سادات و در بین طوایف به (اصلان خان ساداتی) معروف بود کرامات داشت. شهید تحصیلات خود را تا ششم ابتدایی در همان روستای سادات حسینی در مدرسه خسرو پرویز ادامه داد و تا سن ۱۷ سالگی در کنار پدر به شغل کشاورزی می پرداخت. وی قبل از انقلاب نزد برادر بزرگتر خود در اصفهان و شیراز دوره های جوشکاری را گذراند و در شرکتهای پپسی کولا، صنایع فولاد، شرکتهای خارجی و کارگاه مرکزی شرکت نفت با سمت جوشکاری و آهنکار مشغول بکار بوده است.

شهید حسینی دوران سربازی خود را در ارتش تیپ تکاوری ۵۵ هوا برد، با تخصص چتربازی در شیراز می گذراند که به دستور امام خمینی (ره) پادگان را با پخش اعلامیه ترک و به سپاه پاسداران ملحق گشت و پس از آن به آموزش نیروهای مردمی برای دفاع از میهن اسلامی پرداخت.
حسینی در عملیاتهای آزادسازی خرمشهر، کربلای ۴، کربلای ۵ شرق دجله و فرات (بدر)، و الفجر مقدماتی و ۱۰ عملیات نصر، ۴ شهر ماوت عراق خط پدافندیی  و   منطقه جوفیر و  تیپ ۱۵ امام حسن مجتبی علیه السلام ،  عملیاتهای برون مرزی در خاک عراق شرکت داشت و در مبارزه با گروهک های مجاهدین  و دموکرات ید طولایی داشت و در تیپ سوم مستقل شعبان و لشکر ۷ ولیعصر (عج) رده پدافند هوایی فعالیت می کرد. 
شهید حسینی در عملیات و الفجر ۱۰ در خرمال حلبچه عراق از چندین ناحیه (پای راست- کمر، صورت، دست راست، شکم، ریه) مجروح شده و به فیض عظیم جانبازی ۷۰ درصد نائل آمد. او در سال های بعد از پذیرش قطع نامه تا سال ۶۹ با توجه به جراحتهای ناشی از جنگ تحمیلی در جبهه های نبرد حضور داشت و عاشقانه در پی شهادت بود.
سید مظلوم در سالهای پس از جنگ همواره همراه و همنفس شهدا و امام (ره) بوده و اطاعت از ولی مسلمین را بر هر چیزی اولی دانسته و فردی مؤمن و انقلابی باقی ماند. سید اصلان حسینی در تاریخ ۲۶/۰۱/۱۳۹۶ در اثر جراحات ناشی از گاز خردل و سارینا و ضایعات نخاعی در بیمارستان نفت دچار ایست قلبی شد و پس از ۵۱ روز کمای عمیق در ۱۴/۰۳/۹۶ در نهمین روز از ماه مبارک رمضان و همزمان با ارتحال امام شهدا خمینی (ره) به شهادت رسیده و به خیل عظیم شهدا و آرزوی ۳۶ ساله خویش نائل آمد.
در ۱۵ خرداد با قرائت نماز توسط آیت الله شفیعی  و عزاداری توسط فامیل خانواده، مسئولین استان و مردم در مسجد آیت الله شفیعی بر روی دستان و شانه های حاضرین و مردم شهید پرور اهواز و بزرگان و فامیل و خانواده شهید تشیع شد. محل میعادگاه و پیکر مطهر شهید در حرم آقا علی بن مهزیار اهوازی (ع) در جوار شهدای گمنام و شهید مدافع حرم محمد ظهیری قرار گرفت. 

پسرش می گوید: از خصوصیات شهید حسینی سر زندگی و شاد بودنش بود و اینکه هیچ وقت ودر هیچ شرایطی توکل و امید به خدا را از دست نمی داد و ذکر روی لبانش ،توکل به خدا،بود. و همین توکل کردن بود که تمام  سختیهای این چند سال جانبازی را به جان می خرید و لبخند می زد. و حتی در مواقعی که عملهای سختی داشت به دیگران امید می داد و التماس دعا و شفا داشت.

او ادامه می دهد: یکی از الگوهای رفتاری شهید حسینی به سرانجام رساندن همه کارهای محوله چه در دوران جنگ و چه بعد از آن در بین خانواده، بستگان  و نزدیکان بود.

او از دیگر خصوصیات شهید حسینی.. شاداب و خندان بودن با همه سنین را نام می برد و عنوان می کند: پدرم وقتی با بچه کوچک بازی می کرد خودش را در قالب بچه جا می داد.. و با جوانان و بزرگسالان هم در حد سن خودشان شوخ طبع و صمیمی بود.

سید عادل حسینی تصریح می کند: سید اصلان بعداز جنگ تحمیلی اولین دوره درمان خود را بمدت دوسال در کشور انگلستان گذراند که در این دو سال فراز و نشیبهای متفاوتی از جمله  در گیری با گروهک مجاهدین را نیز تجربه کرد.
پدرم می گفت: اولین مرحله ایی که گروهک مجاهدین در بیمارستانی که محل درمانم بود به  سراغم آمدند، وسط روز بود، سه نفر با دوربین ، دسته گل  و یک پاکت پول به مبلغ ۸۰۰ پوند با احترام احوال پرسی کردند، از آنها پرسیدم از طرف سفارت آمده اند، گفتند ما حزب مجاهدین هستیم و جهت مصاحبه و هماهنگی برای اخذ ویزای دائمی بشرط همکاری با سازمان اینجا هستیم. 
اما پدر با نپذیرفتن مصاحبه در خواست خروج مجاهدین از اتاق را کرد، اعضای مجاهدین با وعده و قول جهت جذب شهید حسینی و آوردن خانواده اش از ایران تلاش برای مصاحبه می کردند  که  با برخورد شدید شهید حسینی و در خواست تماس با سفارت ایران که در آن زمان رئیس کنسولگری اش در انگلستان آقای انصاری بود پیشنهاد آنها را رد کرد. که بعداز آمدن پلیس و مسولین بخش و افراد سفارت اعضای این گروه پا به فرار گذاشتند.

قسمتی از وصیت نامه شهید سید اصلان حسینی 
امیدوارم در هیچ جای جهان جنگ برپا نشود اما اگر استکبار جهانی که راس آن آمریکاست، ذره ای به خاک وطنم و اسلام عزیز اندیشه ایی بپروراند، شیرین تر از شهادت برای ما راهی و آرزویی نیست.